sábado, 4 de maio de 2013

Currodéguas (1)


               Casa grande, tristura esfarelada,
               pousada de ratos e morcegos:
               se quixera alguén reconstruirte
               atoparía algo en tí que non
               se pode reconstruir xa nunca máis.
                                                Manuel María



4 comentarios:

  1. Quen fora tellado pra deixarme
    retratar pola túa saca das vistas
    e fundirme pra sempre
    entre as pizarras e as lastras
    Quen fora quentiña tella
    dunha fermosa casa pra tapala
    e ter no teito o cantil da pedra.
    Dunha de esas que eu ben collera
    pra salvala do paso do tempo
    se conseguira o diñeiro pra arranxala.
    Quen fora laxe ou seixo pra figurar
    sendo unha das túas daguerres.
    Pois eso. :)´

    ResponderEliminar
  2. Me pareció que ese poema no estaba escrito
    cuando pasé por esta entrada, por este página.
    Me parece hermosa, concisa e insuperable.
    Como, cada día más, estas fotografías
    que añades cada día a tu bloc.
    Al verlas motivan el entendimiento,
    los sentidos y añoranzas de un pasado
    que nunca podrá regresar al ser irreal aquello
    que ya se ha vivido, como el futuro por pasar.
    Solo el presente es cierto y por eso escribo
    cuando me veo en aquello que remueve mi instinto
    dejándome llevar del sentido de un lego
    y perdido labriego de caminos.
    Pois eso :)´

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. ¿Quién eres?, como puedo contactar contigo, ¿tienes alguna página, algún blog, perfil de google, de facebook,..?

      Eliminar
  3. Que fermosa é esa casa

    (e ti tamén)

    Cando ande con mais tempo (ando a arranxar as minhas plataformas de flirkc e blogos) xa falarei por eiquí, e se cadra botaremoslle unhas parrafadas,

    ou unhas "Cantigas e Xogos do Barallete"

    Desexo candades ben, e vostede especialmente

    Meus apreixos e cumprimentos

    Bicos e rebicos

    https://www.flickr.com/photos/124176082@N02/45828025032/in/datetaken/

    ResponderEliminar